HISTORIA

Hans Frank – zbrodniarz i największy grabieżca polskich dzieł sztuki

Hans Frank to  niemiecki zbrodniarz wojenny i największy grabieżca polskich dzieł sztuki. Hans Michael Frank urodził się 23 maja 1900 w Karlsruhe. To funkcjonariusz narodowosocjalistyczny, z wykształcenia prawnik, zbrodniarz nazistowski skazany przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze (1946) na karę śmierci przez powieszenie. Hans Frank nazywał siebie ,,niemieckim królem Polski”, który na terenie Generalnego Gubernatorstwa przywróci cywilizację poprzez usunięcie z tych ziem Żydów i wszelkich śladów ,,polskiego barbarzyństwa” oraz zacofania.  Od początku swoich zbrodniczych rządów w Generalnym Gubernatorstwie Frank starał się wykazać, aby awansować w łonie nazistowskiego kierownictwa.

Publikacja: 20.11.2023

Inicjował i nadzorował eksterminację prześladowania milionów Polaków. W wykonywaniu zbrodniczych dyrektyw był nadgorliwy i pozbawiony jakichkolwiek skrupułów,

Poniżej tylko kilka najbardziej znanych wypowiedzi niemieckiego zbrodniarza:

„Nigdy nie oddamy tego, co zdobyliśmy”.

„Gdybym o każdych siedmiu rozstrzelanych Polakach chciał rozwieszać plakaty, to w Polsce nie starczyłoby lasów na wyprodukowanie papieru na takie plakaty”, „Polska nie śmie nigdy więcej powstać!”  – wywiad dla gazety Völkischer Beobachter, 6 lutego 1940.

„Nie powinniśmy być przesadnie wrażliwi, gdy słyszymy liczbę 17 000 rozstrzelanych Polaków. Nie waham się wyjaśnić, że gdyby zastrzelony został jeden Niemiec, w zamian rozstrzela się stu Polaków”

„Mój stosunek do Polaków jest stosunkiem mrówki do mszycy. Jeśli traktuję Polaka opiekuńczo, jeśli, że tak powiem, przyjaźnie go dopieszczam, to spodziewam się, że odpłaci mi dobrą pracą”  – posiedzenie rządu, 1940

„Jeśli wreszcie wygramy wojnę, to nie będę miał nic przeciwko temu, żeby z Polaków, Ukraińców i tego wszystkiego, co się wokół włóczy, zrobić siekaninę”

„Nie możemy wystrzelać ani wytruć 3,5 miliona Żydów, ale mimo to potrafimy poczynić kroki, które w jakiś sposób doprowadzą do ich zagłady. Nastąpi to w związku z gigantyczną akcją, która zostanie ustalona w porozumieniu z Rzeszą”  – posiedzenie rządu GG, 16 grudnia 1941.

Hnas Frank to  członek  NSDAP od 1927. Był jednym z przywódców III Rzeszy i główny twórca jej systemu prawnego opartego na zasadzie wodzostwa (Führerprinzip). W okresie 1939–1945 generalny gubernator okupowanych przez Niemcy ziem polskich (Generalne Gubernatorstwo). Po dojściu nazistów do władzy w Niemczech i objęciu władzy przez Hitlera, 30 stycznia 1933, został ministrem sprawiedliwości Bawarii i stanu w rządzie Rzeszy. Objął też funkcję komisarza Rzeszy do spraw ujednolicenia wymiaru sprawiedliwości, w ramach zarządzonego przez Hitlera procesu unifikacji (niem. Gleichschaltung). 1 czerwca 1933 powołał „Niemiecki Front Prawa” (niem. Deutsche Rechtsfront), zrzeszający prawników zawodowych, sędziów, prokuratorów oraz adwokatów. W uznaniu zasług za dokonania na polu  „prawa”, Adolf Hitler powołał Franka w grudniu 1934 do gabinetu ministrów Rzeszy w charakterze ministra bez teki, którym Frank pozostawał do 1945.

Hans Frank podkreślał swoje uwielbienie dla Hitlera i jego roli w państwie.

 Po  agresji Niemiec na Polskę, 26 października 1939 został mianowany generalnym gubernatorem na okupowanych terenach Polski. Na swoją rezydencję wybrał krakowski Wawel, gdzie zamieszkał 7 listopada 1939.  Od roku 1940 jego letnia rezydencja mieściła się w Pałacu Potockich w Krzeszowicach. Hans Frank  sam zaczął określać siebie „niemieckim królem Polski”. Z tego powodu wśród przywódców III Rzeszy w Berlinie Generalne Gubernatorstwo zaczęto ironicznie nazywać „Frank-reich” (gra słów: niem. Frankreich – Francja; Frank-reich – „Rzesza Franka”.

Na stanowisku generalnego gubernatora był jednym z głównych współautorów i realizatorów polityki  eksterminacji narodu polskiego i żydowskiego. Hans Frank był odpowiedzialny za masowe zbrodnie dokonywane przez Niemców na terenie Generalnego Gubernatorstwa. To on odpowiadał również za dewastację gospodarczą kraju, planowe niszczenie i grabież obiektów kulturalnych oraz dóbr materialnych w Polsce.

Hans Frank aprobował plany zniszczenia Warszawy jako stolicy Polski. Zawarte były w albumie zadedykowanym mu 6 lutego 1940 przez nazistowskich architektów, określanym jako tzw. Plan Pabsta. Zresztą ten sam, który Frank zostawił w swoim gabinecie na Wawelu podczas ucieczki z Krakowa w 1945. Plany te wraz z dokumentacją zawierały 15 szczegółowych planów miasta z dokumentacją fotograficzną i tekstową – przewidywały zburzenie 95% powierzchni zabudowanej Warszawy i zmianę charakteru miasta na prowincjonalne. W swoim dzienniku w dniu 4 października 1939 Frank odnotował zgodę Hitlera na nieodbudowanie Warszawy ze zniszczeń wojennych, zburzenie Zamku Królewskiego. Jego domeną była grabież dzieł sztuki, które znalazły się w granicach zarządzanego przez Franka Generalnego Gubernatorstwa.

Decyzją z 13 października 1940 powołał powstanie  gett dla ludności żydowskiej. W 1942 wspierał aktywnie program zagłady Żydów, osobiście obniżając - nawet bardziej radykalnie niż wynikało to z zarządzeń z Berlina-  racje dzienne dla Żydów do 143 g chleba dziennie. Później nawet rozkazał je zmniejszyć.  

Eberhard Schöngarth  na posiedzeniu rządu GG 20 kwietnia 1943 oświadczył: „Takiego ucisku, jaki cierpi naród polski, nie znosił jeszcze nigdy żaden naród...”.

W nocy z 29 na 30 stycznia 1944 specjalny zespół krakowskiego Kedywu  dokonał zamachu na Hansa Franka. Zgodnie z planem,  w okolicach Szarowa (Puszcza Niepołomicka), w momencie przejazdu pociągu specjalnego wiozącego Franka do Lwowa  na uroczystości z okazji 11. rocznicy dojścia Hitlera do władzy, wysadzono tory. Mimo że pociąg w części stoczył się z nasypu, nikt nie zginął. Celem zamachu było wysadzenie salonki, w której podróżował generalny gubernator. Niemieckie śledztwo potwierdziło przypuszczenia, że w pobliżu generalnego gubernatora znajdują się informatorzy AK i dlatego zarządził on przeprowadzenie poważnych zmian personalnych w sztabie odpowiedzialnym za jego bezpieczeństwo.

Karą dla Polaków za „podniesienie ręki” na Hansa Franka było rozstrzelanie w  Podłężu i Dębicy około 100 osób, głównie więźniów z Montelupich.

17 stycznia 1945 roku, wobec zbliżającej się do Krakowa  Armii Czerwonej, Hans Frank uciekł z miasta. Z Krakowa zabrał, uprzednio zrabowane w Polsce, liczne dzieła sztuki, między innymi dzieła Rembrandta, Rafaela oraz Leonarda da Vinci. Część dzieł kazał wysłać do Świdnicy, a sam zamieszkał tymczasowo w miejscowości Sichów koło Jawora w posiadłości rodziny von Richthofenów, dokąd przywieziono kolejne trzy wagony kosztowności. Cześć zbirów trafiła do Pałacu Morawy. Hans Frank przed zbliżającym się frontem uciekł do Bawarii, gdzie w  został aresztowany 4 maja 1945

Po aresztowaniu Hans Frank przekazał swój dziennik służbowy, w którym pedantycznie wyszczególnił swoją działalność w Generalnym Gubernatorstwie i który później uzyskał duże znaczenie w procesie norymberskim jako materiał dowodowy. 18 sierpnia 1942 zanotował o swoim dzienniku: „Ten jedyny w swoim rodzaju dokument pracy będzie po wsze czasy świadectwem, z jaką powagą przystąpiłem do powierzonego mi zadania, oraz z jaką gorliwością wypełniali swe zadania wszyscy moi cenni współpracownicy”. W roku 1953 wdowa po Hansie Franku, opublikowała przeredagowany przez siebie pamiętnik męża pod tytułem  "W cieniu szubienicy", napisany w celi w Norymberdze.

Hans Frank został w procesie norymberskich skazany za swoje liczne zbrodnie na śmierć przez powieszenie. Wyrok został wykonany w dniu 16 października 1946. Tego samego dnia zwłoki zostały spalone w krematorium na Cmentarzu Wschodnim , lub krematorium na terenie obozu koncentracyjnego Dachau, a następnie rozrzucone z samolotu wojskowego.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hans_Frank, https://przystanekhistoria.pl/pa2/tematy/okupacja-niemiecka/31636,Hans-Frank-niemiecki-krol-Polski.html,